Op 9 mei verliet Mehmet Bakir zijn Turkse gevangenis, en sinds 21 juli is hij na zeven jaar eindelijk weer terug in Berlijn.
Mehmet Bakir (°1963, Hozat-Tunceli, Koerdisch Turkije) emigreerde op 17-jarige leeftijd naar Duitsland. Als zelfstandig journalist hield hij zich (in het Turks) bezig met alle mogelijke thema’s – milieu, vrouwenemancipatie, vakbonden, sociale kwesties –, tot hij terechtkwam bij het kunst- en cultuurtijdschrift Güney. Behalve journalist was hij ook organisator van kunstevenementen. Af en toe tekent hij karikaturen en schrijft hij gedichten, maar hij beschouwt zich op die terreinen als een amateur.
In juli 2002, tijdens een van zijn eerste reizen naar Turkije, werd Mehmet opgepakt om politieke redenen. Vier dagen lang werd hij door de antiterreureenheid van de politie in Izmir verhoord en gefolterd. Toen hij vervolgens wilde terugvliegen naar Berlijn, werd hij op de luchthaven in Istanbul opnieuw aangehouden. Tien dagen verbleef hij in onmenselijke omstandigheden in de zogenaamde ‘quarantainecel’. Toen werd hij twee dagen op een militair transport gezet naar de gevangenis ‘type F’ in Izmir. Met zes anderen verbleef hij er van eind augustus 2002 tot eind januari 2003. Toen werd hij vrijgelaten, maar hij kreeg uitreisverbod, zodat hij niet terug kon naar Duitsland.
Op 25 december 2006 kreeg hij bij het hof van cassatie in Ankara 30 maanden gevangenis. Zeventien maanden moest hij nog uitzitten, maar eer het zover was, duurde het nog een hele tijd en had hij een lijdensweg langs allerlei openbare aanklagers achter zich. Eindelijk, in december 2007, werd hij overgebracht naar de gevangenis van Tekirdag: samen met niet-politieke gevangenen, in mensonwaardige omstandigheden (veertien bedden in een cel, geen licht, geen medische verzorging). Door de onhygiënische toestanden en de kou in de winter werd hij ziek. Pas toen hij in hongerstaking ging, werd hij overgeplaatst naar een zogenaamde politieke gevangenis. Toen was het januari 2008. Hij had een zware longziekte en infecties in beide oren, evenals problemen aan de ogen. Van 15 januari tot 2 februari zat hij in totale isolatie, daarna ging hij naar de gevangenis van Bolu, waar hij bleef tot aan zijn vrijlating op 9 mei 2009.
Amnesty International, International PEN en zijn Duitse vakbond zetten zich voor hem in, maar het heeft zijn straf niet verminderd. Toen hij vrij kwam, moest hij de boete nog betalen en zijn uitreisverbod moest nog worden opgeheven. En nu, sinds 14 juli, na zeven jaar, is Mehmet Bakir weer in Berlijn. Maar zijn toestand blijft hachelijk. Duizenden euros schulden, zware gezondheidsperikelen, werkeloos en voorlopig nog geen recht op uitkeringen... En dat alles omdat hij ervan verdacht werd lid te zijn van een “niet-bewapende terroristische organisatie”, met name de bolsjevistische partij van Noord-Koerdistan. Zonder bewijzen aangeklaagd, en veroordeeld, want volgens de openbare aanklager waren hij en zijn negen medebeschuldigden “moreel gewelddadig”.
Mehmet Bakir dankt iedereen die zich voor hem heeft ingezet, en waardoor hij hoop bleef koesteren. PEN Vlaanderen engageert zich om hem ook in de huidige moeilijke omstandigheden te steunen.
Het olieverfschilderij dat u hier ziet, maakte hij in de gevangenis, evenals de karikatuur.
Mehmet Bakir (°1963, Hozat-Tunceli, Koerdisch Turkije) emigreerde op 17-jarige leeftijd naar Duitsland. Als zelfstandig journalist hield hij zich (in het Turks) bezig met alle mogelijke thema’s – milieu, vrouwenemancipatie, vakbonden, sociale kwesties –, tot hij terechtkwam bij het kunst- en cultuurtijdschrift Güney. Behalve journalist was hij ook organisator van kunstevenementen. Af en toe tekent hij karikaturen en schrijft hij gedichten, maar hij beschouwt zich op die terreinen als een amateur.
In juli 2002, tijdens een van zijn eerste reizen naar Turkije, werd Mehmet opgepakt om politieke redenen. Vier dagen lang werd hij door de antiterreureenheid van de politie in Izmir verhoord en gefolterd. Toen hij vervolgens wilde terugvliegen naar Berlijn, werd hij op de luchthaven in Istanbul opnieuw aangehouden. Tien dagen verbleef hij in onmenselijke omstandigheden in de zogenaamde ‘quarantainecel’. Toen werd hij twee dagen op een militair transport gezet naar de gevangenis ‘type F’ in Izmir. Met zes anderen verbleef hij er van eind augustus 2002 tot eind januari 2003. Toen werd hij vrijgelaten, maar hij kreeg uitreisverbod, zodat hij niet terug kon naar Duitsland.
Op 25 december 2006 kreeg hij bij het hof van cassatie in Ankara 30 maanden gevangenis. Zeventien maanden moest hij nog uitzitten, maar eer het zover was, duurde het nog een hele tijd en had hij een lijdensweg langs allerlei openbare aanklagers achter zich. Eindelijk, in december 2007, werd hij overgebracht naar de gevangenis van Tekirdag: samen met niet-politieke gevangenen, in mensonwaardige omstandigheden (veertien bedden in een cel, geen licht, geen medische verzorging). Door de onhygiënische toestanden en de kou in de winter werd hij ziek. Pas toen hij in hongerstaking ging, werd hij overgeplaatst naar een zogenaamde politieke gevangenis. Toen was het januari 2008. Hij had een zware longziekte en infecties in beide oren, evenals problemen aan de ogen. Van 15 januari tot 2 februari zat hij in totale isolatie, daarna ging hij naar de gevangenis van Bolu, waar hij bleef tot aan zijn vrijlating op 9 mei 2009.
Amnesty International, International PEN en zijn Duitse vakbond zetten zich voor hem in, maar het heeft zijn straf niet verminderd. Toen hij vrij kwam, moest hij de boete nog betalen en zijn uitreisverbod moest nog worden opgeheven. En nu, sinds 14 juli, na zeven jaar, is Mehmet Bakir weer in Berlijn. Maar zijn toestand blijft hachelijk. Duizenden euros schulden, zware gezondheidsperikelen, werkeloos en voorlopig nog geen recht op uitkeringen... En dat alles omdat hij ervan verdacht werd lid te zijn van een “niet-bewapende terroristische organisatie”, met name de bolsjevistische partij van Noord-Koerdistan. Zonder bewijzen aangeklaagd, en veroordeeld, want volgens de openbare aanklager waren hij en zijn negen medebeschuldigden “moreel gewelddadig”.
Mehmet Bakir dankt iedereen die zich voor hem heeft ingezet, en waardoor hij hoop bleef koesteren. PEN Vlaanderen engageert zich om hem ook in de huidige moeilijke omstandigheden te steunen.
Het olieverfschilderij dat u hier ziet, maakte hij in de gevangenis, evenals de karikatuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten